Lalzevce Blog

Bazı anlar vardır bazı müziklerin cuk oturduğu. Serin bir esinti ve basit eylemlerle dolu bu  anlar hayatımdaki nadir hissedip hep kalmak istediğim huzuru barındırıyordu. Bir vapurla karşıdan karşıya geçerken, bir sokak müzisyenini dinlerken birkaç saniye, bir şarkının sözlerinde kendimi bulurken veya kaybederken, bazı yerlerin mesela Gümüşlük’te sakin bir yerde otururken ya da sadece yürürken sokaklarında, bir insanı sevdiğimi anladığım birkaç kelimelik anlarda, bir yere ait hissettiğimde, bir müzikte hiç yaşamadığım bir şeyi yaşarken, gerçekliğin üstünde bir gerçeklikte iken ne kadar anlamlıydı. Mesela İstanbul’u sadece gezmek için gittiğimde, Cihangir’de kedili bir kafede otururken, Kadıköy’ün yaşanmış sokaklarında yürürken, sanatın dolup taştığı vitrinlere gözüm takılı kaldığında, Ege’de bir yerlerde özgürce gezerken, yeni insanlarla yeni hayatlarla tanıştığım o özgür yaz günlerinde ne mutluydum ben. Neden istediğimiz anda kalamıyoruz ya da ufak anlar olduğu için mi bu kadar...

Düşüncelerim yerinde çok durmaz. Kısa zamanda tüm fark edişlerimin yerini yenileri alır. Sanki bir yere kaybolmasalar dünyayı ben kurtarabilirim gibi geliyor. Fakat birçok şey düşünme isteğim beni bundan uzaklaştırıyor hatta bu istek yüzünden bazen hiçbir şey düşünmüyor halde buluyorum kendimi. O küçük kafama, küçük bir zamanda çok şey sığdırmak istiyor, bunu yapamadığımı görünce de kendime büyük bir öfke duyuyorum. Ya da zamana ya da yaratılışıma… İnsan beyninin sırrı beni heyecanlandırdığı kadar bu sırrın artık açığa çıkmaması ve beynimin daha fazlasını yapamaması fikri yaratılışıma öfke duymama neden oluyor. Neden gerçeğin ne olduğunu çözemiyorum. İnsanların kendi gerçeklerine duyduğu düşünce sadakatini görüyorum ve eminim bu onları çok iyi ve güvende hissettiriyordur. Fakat bu gördüklerim karşısında bu inancın ve düşünce sadakatinin insanı ne kadar iyi hissettirebileceğini bildiğim halde gerçek kavramından uzaklaşıyorum. Gerçeği ‘’gerçekten’’ bulacak kadar düşünebilmeye vaktim ya ...