Burada Havalar Nasıl?
Düşüncelerim yerinde çok durmaz. Kısa zamanda tüm fark edişlerimin yerini yenileri alır. Sanki bir yere kaybolmasalar dünyayı ben kurtarabilirim gibi geliyor. Fakat birçok şey düşünme isteğim beni bundan uzaklaştırıyor hatta bu istek yüzünden bazen hiçbir şey düşünmüyor halde buluyorum kendimi. O küçük kafama, küçük bir zamanda çok şey sığdırmak istiyor, bunu yapamadığımı görünce de kendime büyük bir öfke duyuyorum. Ya da zamana ya da yaratılışıma… İnsan beyninin sırrı beni heyecanlandırdığı kadar bu sırrın artık açığa çıkmaması ve beynimin daha fazlasını yapamaması fikri yaratılışıma öfke duymama neden oluyor. Neden gerçeğin ne olduğunu çözemiyorum. İnsanların kendi gerçeklerine duyduğu düşünce sadakatini görüyorum ve eminim bu onları çok iyi ve güvende hissettiriyordur. Fakat bu gördüklerim karşısında bu inancın ve düşünce sadakatinin insanı ne kadar iyi hissettirebileceğini bildiğim halde gerçek kavramından uzaklaşıyorum. Gerçeği ‘’gerçekten’’ bulacak kadar düşünebilmeye vaktim ya ...