Belli bir yaşıma kadar ev içinde yalnız , çocukluğunu sokakta yaşayan bir çocuktum. Tek çocuk olduğum için örnek alacağım ne bir ablam , ne beni her şeyden koruyacak süper güç bir abim , ne de evin neşesi küçük bir yaratık vardı. Onun için dışarıyı daha çok severdim. Birçok çocukluk maceram vardır bu yüzden, tek çocuk olduğum için tek başıma kararlar alırdım , doğru ya da yanlış ayırt edemeden. Şimdi yaşadığım şehrin küçük bir ilçesinde yaşıyorduk o zamanlar , babam oradaki okulda müdürdü. Müdürün kızı olarak tanırdı herkes beni , küçük bir yerdi zaten. Kimi babama yaranmak için bana yalakalık yapar , kimi müdürün kızısın diye bir şey yapmıyorun diyerek bana sataşırdı. Bir de şansına hiç kız arkadaşım yoktu , etrafım erkek çocuk doluydu. Ben de mecbur erkeklerle takılırdım ; bisiklet sürer , misket oynar , kedileri kovalar , erkek erkeğe (!) okulun küçük havuzunu doldurup girerdik. Ben de onların erkek kankası olmuştum yani. 4.sınıfa geçtiğimde şehrin merkezine taşındık . ...
İki gündür hasta ve ruhsuz bir şekilde evde dolaşıp duruyorum. Şimdi daha iyiyim sadece başım zonkluyor. Kesin beynimde tümör var , üç ay ömrüm kaldı ; yavaş yavaş yayılacak , önce kör olacağım sonra duyma duyumu kaybedeceğim ve yavaş yavaş öleceğim . Başım her ağrıdığında aklıma gelenler bunlar . Ne diyorum ben işsizlikten kendimi öldüreceğim neredeyse.. Bunun dışında mümkünse birkaç gün içinde şehri terk etmek istiyorum, gerçi geleli iki gün oldu ama o kadar kasvetli bir şehir ki , hele yaz aylarında köpek bağlasan durmaz. Şöyle bir sırt çantası alıp saklı bir cennete yolculuk yapmak ne güzel olurdu . Ben huzuru çok seviyorum sanırım, huzursuzluk hissedince kendimi atasım geliyor , sağdan sola fırlayasım geliyor. Ama güzel yanı da şudur ki seneye bu zamanlar iyi bir üniversite , güzel bir şehir ve güzel planlarım olabilir , olmalı, olacak! Hayatınızı sizin için anlamlı kılacak yerde yaşayın , onun için tercihlerinizde hayatınızı mahvedecek önceliklere yer vermeyin , mutluluğun peşinden gidin :)
Yorumlar
Yorum Gönder